Gratis biertje en gratis koffie....

Eergisteren een dagje gerelaxt in Rach Gia.

‘s Ochtends wat rond gelopen, een tempel bezocht die gewijd was aan Nguyen Trunc Tuc, een Vietnamese visser die in de jaren rond 1860  de strijd opnam tegen Franse koloniale troepen die de Mekongdelta waren binnengevallen. Hij is op dertigjarige leeftijd door de Fransen geëxecuteerd, nadat ze eerst zijn moeder gegijzeld hadden. Veel Vietnamezen bezoeken de tempel  om een offer te brengen. Daarna over de markt gelopen en wat inkopen gedaan, altijd leuk zo’n markt.

Rondlopend door Rach Gia zagen we vrouwen die stukken hout en smalle boomstengels in dunne plakjes aan het snijden waren, die daarna te drogen werden gelegd. Eén vrouw kwam met haar telefoon aanlopen en daarop stond dat het gebruikt wordt voor natuurlijke dehydrerende medicijnen. Nog even met handen en voeten staan praten en toen kregen we ineens vier blikjes bier in onze handen gedrukt, die moesten we beslist meenemen!

Gisteren was een pittige dag van bijna 90 km. Een heel mooie tocht door een zeer afwisselend landschap. Bananenbomen, kokospalmen, kleine dorpjes en ook kleine haventjes met kleurrijke bootjes. Een groot deel ook weer door een gebied dat een beetje op de Weerribben lijkt, met huisjes en fietspad aan de ene kant en water aan de andere kant. Hier ook heel veel steile bruggetjes.

Het laatste deel van de tocht ging over een platgewalste dijk, een bospad en nog een deel over een heel slechte weg langs een dorp. Dat is wel jammer, want overal hoor je de mensen roepen, je steekt je arm maar op om te zwaaien, maar je moet je ogen op de weg houden om alle kuilen te ontwijken. Aan het eind van de dag sliepen we in een schitterend vergane glorie hotel. Buitenkant prachtig, een joekel van een kamer, maar de douche werd niet warm en het sanitair had zijn beste tijd gehad. 

Vandaag een korte etappe van maar 43 km.

Iedere ochtend hebben we wel twee stops voor een ijskoffie. Vanochtend zag John Càphê staan en stopte om te vragen of ze ijskoffie hadden. Ja hoor,  dat was geen probleem.

We werden door het huis naar de tuin geleid, kregen eerst een glas water met ijsklontjes en toen de ijskoffie. Maar al snel hadden we door dat het dus geen caféetje was, maar een particulier huis. De dame zelf kwam bij ons zitten, nadat ze de koffie had gemaakt en met behulp van een vertaalprogramma op de telefoon waren we aan het communiceren. Ze sprak geen Engels, maar op een bepaald moment zei ze: Ohh my God....

Ze bleken dus een handel in koffiebonen te hebben 😂😂. Ze had er zelf zo’n lol in, dat we daar als buitenlanders om koffie gevraagd hadden. Later kwam haar man er ook nog bij. We mochten niets betalen voor de koffie. En omdat we de Vietnamese koffie zo lekker vinden, hebben we maar een pond bonen gekocht. Ik ben benieuwd hoe ze thuis smaken. 

De temperatuur iedere dag is wel 30+. We vertrekken dus meestal vroeg om nog een paar ‘ koele’ uurtjes te pakken. Maar al snel is het ‘bloody hot’. Op de fiets is dat wel uit te houden, maar stilstaan in de zon.....

We zijn nu in Ha Tien, de meest noordwestelijke havenplaats van Vietnam. Slechts 7 kilometer van de grens met Cambodja.

Het is hier, in tegenstelling tot hetgeen we tot nu hebben meegemaakt, enigszins toeristisch. We hebben al 4 westerlingen gezien!!

Dat is omdat hier de oversteek naar Phu Quoc gemaakt kan worden. Dit is een eiland, enerzijds nationaal park, anderzijds een toeristische bestemming met palmenstranden.

We gaan er morgen een kijkje nemen.