Wat een dag!!!

Vandaag was echt een geweldige dag. Een heel mooie etappe over goede wegen, geen wegwerkzaamheden, geen kuilen in de weg. Vanochtend om kwart over zeven reden we de stad uit, eerst een overtocht met de ferry en toen waren we in een andere wereld. Zondagochtend half acht...rijdend door een dorpje. De slager heeft zijn vlees al uitgestald, de mobiele kraampjes met groenten, fruit, zoetigheid of feestartikelen zijn ook al onderweg. De mannen zitten met elkaar aan de ijskoffie, de vrouwen zijn de inkopen voor het eten aan het doen. Even later zie je hele families met elkaar noodlesoep eten. Ik zag ook een vrouw op een brommer, een grote metalen schaal achter op haar brommer vastgebonden met daarin een hele grote vis. Je komt eigenlijk ogen te kort om alles te zien en in je op te nemen.En overal klinkt het ‘hello, hello’ en wordt er gezwaaid. Het maakt je zo vrolijk, je zit de hele dag met een big smile op de fiets, soms lijkt het wel of we popsterren zijn...😂

Onderweg passeerden we een fabriek waar rijst werd verwerkt. John stopte even om een foto te maken. Maar daar bleef het niet bij, de chef himself gaf ons een persoonlijke rondleiding in het Vietnamees. We doen maar net of we het allemaal verstaan en begrijpen, maar we pikken er toch wel wat van op. Na de rondleiding werd ons koffie aangeboden, en ook nog eten, maar dat hebben we maar afgeslagen, het was nog te vroeg voor een lunch. En we mochten niets betalen voor de koffie. Van Arbo omstandigheden hebben ze hier nog nooit gehoord.... de mannen werken de hele dag in het stof, zie ook een stukje video.....

Later op de dag, tijd voor lunch. ... We zagen een bord met daarop báhn xèo, dat we eerder hadden gegeten.  Daar hadden we wel zin in. Maar ze hadden ook Báhn khot, een soort poffer, de één met garnalen, de andere met een witachtige vulling met kruiden, waarschijnlijk kokosroom. Dat zag er ook heerlijk uit. Van beide maar wat besteld, en ook heerlijk geluncht. We waren benieuwd hoe de poffers gemaakt werden, dus de kok gaf ons even een demonstratie en Dick mocht het zelf ook even proberen....

Later op de dag passeerden we een tentje waar een groep meisjes zat. Even later haalden eerst twee meisjes op een brommer ons in, ‘how are you?’ was de vraag. Daarna kwam de hele groep achter ons aan, allemaal met shirts van SC Heerenveen aan! Uiteindelijk stopten ze, want ze wilden foto’s maken en een beetje kletsen. Lachen, gieren, brullen, eerst nog erg verlegen, maar uiteindelijk kwamen ze los. Ze hebben overigens geen idee wat Heerenveen is of hoe je het uitspreekt.....maar de tenues zijn waarschijnlijk gesponsord (er staat een Vietnamese clubnaam achterop). Ze hebben John nu ook op facebook gevonden, dus de  berichtjes stromen bij hem binnen, met Google translate komen ze een heel eind. 

De omgeving waar we vandaag doorheen fietsten  was erg landelijk. Veel rijstvelden, af en toe visvijvers en de niet weg te denken palm- en bananenbomen. En eigenlijk langs de hele weg een keten van huisjes. En dan heb je de plaatselijke handel, dan weer zie je houtzagerijen, dan weer een loods met heel veel groenten, een soort veilinghal, waar waarschijnlijk alle kleine boertjes hun spullen naar toe brengen en van waaruit weer gedistribueerd wordt. Wat je in deze streek ook veel ziet is granieten graftombes, zomaar midden in het land. De overledene wil graag op zijn land, waar hij z’n  hele leven heeft gewerkt, begraven worden. 

We zijn in het stadje Long Xuyen beland. Rondlopend zagen we een enorme kerststal bij een enorme katholieke kerk. Daarbij behoorde ook een seminarie met jonge Vietnamese jongens,  die opgeleid worden voor priester. Er was een man die goed Engels sprak en vroeg of we even een praatje met de jongens wilden maken, zodat ze hun Engels in de praktijk konden brengen. En ook daar moest weer een foto worden gemaakt.

Later op de avond gingen we voor ons dagelijkse toetje, yoghurt, naar een koffiezaakje. Daar hebben ze bijna altijd ook ijsyoghurt, alleen is het nog wel eens moeilijk uit te leggen wat we willen hebben. De taal is zeer moeilijk te leren. Een jongen kwam ons te hulp. En wat bleek, we moesten gaan zitten, kregen yoghurt aangeboden maar mochten niet betalen. De moeder wilde dat haar zoon ( 16 jaar) de kans kreeg om Engels te spreken, dus hij kwam er gezellig bij zitten. Nog een andere jongeman schoof aan. We dachten dat het vrienden waren, maar hij was ook gast in het café en wilde ook zijn Engels oefenen....

Bij terugkeer naar het hotel spraken we een Vietnamees die nu in Amerika woont, en die in 1975 als bootvluchteling Vietnam had verlaten.

Het was een zeer bijzondere dag met al deze ontmoetingen.