Toch nog in de Toeristenfuik

Donderdag 26 december, tweede kerstdag

Niet zo’n lange etappe, rond de 50 km. 

Hier zie je totaal geen kerstuitingen meer. We zijn eerst met de ferry overgevaren naar een eiland, daar ongeveer 10 km over het eiland gefietst, dat was heel relaxed fietsen. Daarna weer  met de ferry de Mekong over, hier ongeveer 3km breed. 

Onderweg passeerden we een huis waar een aantal Vietnamezen de Jackfruit aan het verwerken was voor de verkoop. Heel veel handwerk! Eerst wordt de Jackfruit geschild, dan in stukken gesneden en dan wordt per ‘ compartiment’ de pit verwijderd. Het vruchtvlees is fabuleus lekker. Mix tussen ananas en mango. De pitten zijn ook eetbaar, schijnt een beetje op kastanjes te lijken. 

Daarna kwamen we langs een hal waar de hele Durians gewogen werden en in dozen verpakt. De durian (doerian) lijkt wel op de jackfruit, maar is iets kleiner en heeft een stekelige schil. De geur is zo sterk dat je het niet mee mag nemen in het hotel!

Er was weer een Vietnamees die heel graag met Dick op de foto wilde. We zijn er nog niet achter wat zijn aantrekkingskracht is voor Vietnamese mannen😅.

Vrijdag 27 december.

We zijn gisteren aangekomen in My Tho en we blijven hier twee nachten. Er liggen wat eilanden in de Mekong en twee ervan kun je bezoeken d.m.v. een excursie.

Omdat My Tho tamelijk dicht bij Ho Chi Min City ligt, worden hier veel (vooral Vietnamese)toeristen met bussen en busjes  naar toe gebracht. Beetje zoals de Zaanse Schans.

We dachten, ach laten we een ook keer de echte toerist uithangen.... nou dat hebben we geweten. Onze Engels sprekende gids kwam ons om acht uur ophalen. Wij mochten naar de ferry lopen, zij ging op de brommer. We kwamen er al gauw achter dat ze alleen wat standaard zinnetjes kon zeggen, die bij het  programma hoorden. Want we hebben wel vier keer uit moeten leggen dat we met de fiets zijn en niet van alles en nog wat mee kunnen nemen. Maar of ze luisterde niet, of ze begreep het niet.... Ria en Dick kunnen al helemaal niets van natuurproducten meenemen naar Nieuw Zeeland, want dan krijgen ze een fikse boete.

Nadat we met een bootje naar het eiland waren gevaren mochten we eerst op de foto met een honingraat, daarna kregen we thee met honing van de longantree. Uiteraard kwamen toen de producten op tafel die je kon kopen, honing van de longans, (de longan is een vrucht die op de lyche lijkt), koninginnegelei, ‘so good for your skin!!!’ ,snoepjes etc. Daarna werden we naar een terras gebracht, kregen daar schaaltjes met verschillende soorten fruit en weer thee. En er was een optreden... onder begeleiding van een gitarist zongen drie dames en een man allemaal een liedje en ze eindigden met elkaar met een Amerikaans padvindersliedje: If you are happy and you know it, clap your hands etc. Uiteraard kwam daarna nog het mandje op tafel voor een fooi. 

Een klein wandelingetje, waarna we in een paardenkar werden gezet die een stukje over de weg reed, toen omkeerde en hetzelfde stukje weer terug reed😂😂😂😂. Ik kreeg spontaan de slappe lach...

Daarna in een bootje over het water naar de coconutshop. Hier maken ze een soort toffee van kokos en cacao, pas op je vullingen. Hier lagen weer producten gemaakt van kokos, ook weer heel goed voor je huid.....

Daarna naar het andere eiland gevaren...

Een krokodillenfokkerij waar je producten van krokodillenleer kunt kopen, een zilverreiger die  met z’n poot aan een ketting vast zat en tot slot werden we naar een terras gebracht waar we koffie konden drinken en je ook je voeten kon laten reinigen door ze in een bak met visjes te laten zakken...

En uiteraard liet de gids weten dat iedereen wel een fooitje verdiende , de paardenman, de vrouw van het bootje, de ferry man en zijzelf natuurlijk.

Nou we hebben op deze manier een flinke bijdrage geleverd aan de economie van Vietnam, maar laat ons maar lekker op het fietsje rondrijden en zo alles beleven wat op ons pad komt....