You can check out any time, but you can never leave....

Vanochtend vertrokken uit Don Khone. Het eiland hoppen zit er weer op. Gisteravond al een bootje geregeld om ons vandaag van Don Khone weer naar het vasteland te laten brengen. We dachten een snelle oversteek te maken, maar dat liep even iets anders. Op diverse plekken werden mensen opgepikt, totdat de boot echt vol was. Grappig om te zien wat iedereen als bagage bij zich heeft. De één een grote rugzak, de ander een rolkoffertje, maar ook dingen die echt op een hutkoffer lijken...

Na nog een extra tussenstop in Don Det konden we eindelijk gas geven om naar de overkant te varen. Maar ineens stopte de motor er mee en waren we aan het dobberen 😂 op de Mekong. Lang leve de mobiele telefoon.... want de hulptroepen werden ingeschakeld. Na enige tijd kwam de reddingsboot er aan... er werd een touw vast gemaakt aan onze boot, de bootjes lagen dus zij aan zij en varen maar weer. Overigens, de reddingsboot maakte water, dus er moest onder het varen door gehoosd worden..... Geweldig om mee te maken! 

Na bijna anderhalf uur konden we op de fiets stappen om aan onze tocht van 83 km te beginnen.

Na een uurtje fietsen waren we bij de grens met Cambodja. Grappig om het verkeer te zien dat ons passeert. De Laotianen verplaatsen zich of met hun kleine tractor met daarachter een bakje voor familie en goederen, of op de brommer of met de lokale bus. En de buitenlanders.... de backpackers pakken een goedkope tuktuk of ook de lokale bus, de beter welgestelden (over het algemeen is dat de grijze massa) nemen een privé busje met airco, en wij.... wij verplaatsen ons met de fiets in de hitte... althans, tot nu toe.....

Vlak voor de grens nog even een stop voor een echte Lao koffie. In het restaurant stond een uitstalling van flesjes met stukjes hout erin. Dit hadden we al vaker gezien, maar waren er nog niet achter gekomen wat dat nu precies is. Er was een Laotiaan die een aardig woordje Engels sprak, dus hij kon ons vertellen wat er in zat. Het is dus een sterke drank, bv whiskey, waar een bepaalde houtsoort bij wordt gedaan, (verschillende houtsoorten mogelijk). Een poosje laten staan.... en dan heb je een medicijn dat heel erg goed is voor je botten! We moesten uiteraard  proeven en hebben toen ook maar een flesje en een bosje hout (voor thuis) gekocht. Vanavond nemen we een glaasje om onze fietsbenen extra op te peppen.

En toen naar de grens om ons uit te laten schrijven uit Laos en ons visum te regelen voor Cambodja. We geven onze paspoorten en wat bleek: we misten het immigratiestempel (met datum). We hebben wel een visum, maar we hadden ook een stempel moeten hebben met de dag van binnenkomst. Achteraf kunnen we ons herinneren dat we bij een loket (op Friendshipbrug 2)stonden waar niemand aanwezig was, maar dat een medewerker, die buiten stond, ons gebaarde dat we door konden gaan. Nu bleek dus dat we dat stempel misten en dat  leverde de nodige problemen op... De eerste functionaris had de volgende optie: 100 dollar betalen voor alsnog een immigratiestempel. Dat vonden wij echt te gortig dus werd ‘the boss’ erbij gehaald en deze stelde voor: 70 dollar of terug naar de Friendshipbridge waar we ons visum hadden geregeld. Terug naar de Friendshipbridge was natuurlijk geen optie (ongeveer 700 km terug). Had de ambtenaar destijds maar op zijn post moeten zitten....Dus werd er weer een hogere functionaris bijgehaald, die haalde uiteindelijk zijn hand over zijn hart en we kregen het stempel van vertrek zonder te hoeven betalen! Maar wel met de waarschuwing dat we nooit zonder stempel het land in mogen!

Het visum voor Cambodja was vlot geregeld en het stempel van immigratie ook!!

Bij de grenspost was een restaurantje, dus daar maar even wat gegeten en gedronken. Het was inmiddels bijna 13.00 uur en we moesten nog ruim 60 km over een hele slechte weg. De eigenaar van het restaurantje vroeg ons of hij ons moest brengen voor 60 dollar. Eerst waren we stoer, nee hoor, we gaan fietsen. Maar de man gaf gedetailleerd weer hoe slecht de weg wel niet was. Het wegdek was over een heel groot traject kapot gereden, en wanneer auto’s passeerden veroorzaakte dat enorme stofwolken, dus je had wel neus en mondbescherming nodig. We gingen eens rekenen hoe veel tijd ons dat zou gaan kosten.. het betekende dat we in het donker aan zouden komen. Dus de switch was toen snel gemaakt. En achteraf superblij dat we deze beslissing hebben genomen, want het was een vreselijke weg met veel van die ‘wasborden’ zoals ze dat hier noemen. Je wordt letterlijk door elkaar gehusseld.

Dus uiteindelijk in de middag in Stung Treng aangekomen, een klein stadje in Cambodja. Morgen stappen we dan echt op de fiets voor een traject van 86 km over een prima weg!