Wat schaft de pot.....

Gisteren zijn we in Koh Ker aangekomen. De afstand was niet groot, 56 km, maar in de buurt was een oud tempelcomplex, dus we hadden ruim de tijd om dat na de lunch te gaan bekijken. Koh Ker is een klein plaatsje met weinig voorzieningen.  In het guesthouse vroegen we waar we iets konden eten......ergens langs de weg naar rechts. We kwamen bij een klein eettentje uit. Maar na een blik in de pannen, wisten we dat dit het niet zou worden. Een pan met, tussen de groenten, bevruchte  eieren (de kuikens, nog in het ei, worden zo mee gekookt) of iets met vlees wat er voor ons ook niet echt appetijtelijk uit zag.....  We hadden vanochtend beiden al wat last van onze maag en darmen na een vage maaltijd de dag ervoor. Dus wilden we nu liever of safe spelen.

Terug bij het  guesthouse vroeg de eigenaar of we hadden gegeten...Nog niet dus. Hij gebaarde dat we bij hem achter op de brommer moesten stappen, en daar gingen we, met z’n drieën (hier dus heel gewoon... er had  ook nog wel een baal rijst tussen gekund😄) naar een ander restaurant. Dat zag er wat beter uit, en een fried rice met vegetables en egg was zo besteld. Na een half uur kwam onze chauffeur ons weer ophalen. Geweldig hoe vriendelijk en behulpzaam de mensen zijn. 

Toen op weg naar het tempelcomplex.  Het Koh Ker tempelcomplex is nog ouder dan Angkor Wat (dit tempelcomplex gaan we komende dagen bezoeken) en was ooit de hoofdstad van het Khmer rijk 921-944 AD. Rond 1880 is het overwoekerde complex door een Fransman herontdekt. Veel beelden uit het complex zijn overgebracht naar een Frans museum. Het gebied is enorm groot, 80 km2, en in dit hele gebied staan allerlei soorten monumenten. Nog niet alles is te bezichtigen, een deel van het gebied moet nog ‘ontmijnd’ worden. 

Tijdens de strijd tussen de regering en de rode Khmer in de jaren tachtig, legden beide partijen enorme velden met landmijnen aan. Toen de vredestroepen van de VN in 1993 arriveerden troffen ze 10 miljoen landmijnen aan en dat leverde Cambodja de reputatie van grootste mijnenveld ter wereld op. Een landmijn is niet bedoeld om te doden, maar om te verminken. Het leverde 40.000 verminkten op..... Nog steeds moeten bepaalde delen van Cambodja dus nog ‘ontmijnd’ worden. 

Vanochtend vertrokken voor onze laatste etappe, 98 km naar Siem Reap. Van daaruit gaan we Angkor Wat bezichtigen. Het was een mooie etappe vandaag. Veel groen, boomgaarden, veel kokospalmen en bananenbomen en veel leuke dorpjes. Onderweg veel vrouwen die cassave aan het klein hakken waren. De stukken worden dan langs de kant op plastic te drogen gelegd. Onderweg iemand gesproken die vertelde dat bijna alles wordt opgekocht door de Chinezen omdat zijzelf een tekort hebben. Ongelooflijk dat nog zoveel met de hand wordt klein gesneden. Zelfs kinderen doen mee. In Nederland zouden ze een kind niet zo’n scherp hakmes in handen durven geven, bang dat hij zijn vingers meeneemt......

Onderweg zie je ook vandaag weer de meest vreemde vormen van vervoer. Je zou eigenlijk op één punt moeten gaan zitten en dan alles filmen wat voorbij komt. Zoals vandaag... eenden met hun pootjes vastgebonden, boven op een lading. Ineens een heftig gekrijs achter ons.... we schrokken ons naar! Een varken, op z’n rug liggend vastgebonden tussen wat plankjes, achter op de brommer op een drukke doorgaande weg.... Pech onderweg? Geen gevaren driehoek, maar een tak op de weg, zowel aan voor- als achterkant van het vervoermiddel.

Weer leuke ontmoetingen tijdens een drinkpauze, een lerares met haar tante. De lerares sprak aardig Engels en zo kom je dan weer war meer te weet over het land.

Nu dus in Siem Reap,  de derde stad van Cambodja, in een hotelletje met prachtige tuin. Morgen op weg naar Angkor Wat.